آیروژلها اولین بار توسط آقای کیستلر در سال 1930 ساخته شدند، ولی توجه به آنها و گسترش دوباره آنها از دهه 1970 شروع شد. آیروژل از نانوذرات به هم پیوسته تشکیل شده‌اند که یک شبکه سه بعدی بسیار متخلخل که غالب حفرات آن در ابعاد مزو 2 الی 50 نانومتر می‌باشد، را تشکیل می‌دهند. تشکیل آیروژلها عموماً شامل دو مرحله اصلی می‌باشد: تشکیل ژل مرطوب و خشک کردن ژل مرطوب برای رسیدن به آیروژل. اگر مایع داخل حفرات ژل، بدون تغییر یا انقباض در ساختار شبکه‌های ژل با هوا جایگزین گردد، آیروژل به دست می‌آید. برای تهیه آیروژل در ابتدا طی فرایند سل- ژل یک شبکه جامد نانوساختار که از هیدرولیز و پلیمریزاسیون پیش‌ماده‌های مربوطه ایجاد شده و حفرات داخل آن با مایع پر شده است، تشکیل میشود. مایع داخل حفرات شامل حلال اولیه و محصول جانبی واکنشهای هیدرولیز و پلیمریزاسیون می‌باشد. در مرحله اول فرایند سل -ژل ذرات سیلیکایی کلوئیدی جامد یعنی ذراتی با اندازه کوچکتر از یک میکرومتر یا کمابیش الیگومرهای خطی تشکیل می‌شوند. این سوسپانسیون کلوئیدی ذرات جامد در مایع، سل نامیده میشود. در مرحله دوم این ذرات اولیه می‌توانند در داخل حلال به یکدیگر متصل شده و یک ساختار جامد با شبکهای پیوسته سه بعدی با حفرات باز که ژل نامیده میشود را به وجود آورند. در ادامه برای به دست آوردن آیروژل، ضروری است که حلال بدون ایجاد انقباض و همرفتگی در ژل و تخریب حفرات آن خارج شده و سیلیکای نانوساختار را به صورت سالم و خشک ترک نماید. بدین منظور از روشهای مختلفی مانند خشک سازی اتمسفریک، خشک سازی فوق بحرانی دما بالا، خشک سازی فوق بحرانی دما پایین، خشک سازی انجمادی و غیره استفاده میشود.
